Strukturalizm
Czym jest strukturalizm:
Strukturalizm to podejście myślowe dzielone przez psychologię, filozofię, antropologię, socjologię i językoznawstwo, które postrzega kulturę i jej kulturę jako struktury, w których opierają się nasze zwyczaje, język, zachowanie, ekonomia, między innymi.
Oprócz nauk humanistycznych administracja używa strukturalizmu jako metody rozwoju tzw. Nauk o zarządzaniu.
Metoda strukturalistyczna polega na analizie rzeczywistości społecznej opartej na konstrukcji modeli, które wyjaśniają, w jaki sposób relacje są podawane z tego, co nazywają strukturami.
Struktura jest abstrakcyjnym systemem, w którym fakty nie są izolowane i zależą od siebie, aby określić całość. Wymiana gospodarcza zależy od więzi społecznych, które z kolei są określane przez systemy rozróżnienia i tak dalej.
Są to wzajemnie powiązane elementy, w których siła struktury jest postrzegana i widać, że nie cały fakt można zrozumieć przez to, co jest odsłonięte, że istnieją ukryte elementy. Dzięki temu strukturalizm wierzy, że wydarzenia są zawsze powiązane i nie ma pojedynczych faktów.
Najbardziej znaną szkołą strukturalistyczną na świecie jest francuski strukturalizm reprezentowany przez Jacquesa Lacana, Rolanda Barthesa i Claude'a Lévi-Straussa. Osiągnął szczyt w latach 60. XX wieku, kiedy próbował przeciwstawić się kolejnej wybitnej francuskiej myśli filozoficznej, strukturalizmowi Jean-Paula Sartre'a.
Perspektywa strukturalistyczna wyłoniła się z lingwistyki z Ferdinandem de Saussure w latach 1910. To szwajcarski myśliciel stworzy podstawę do rozwoju dwóch dziedzin badań, językoznawstwa strukturalnego i semiotyki. Nie ustanawia on zastosowania struktury słów, lecz część systemów utworzonych przez osie znaczeń i znaki językowe, które tworzą znaczenia i znaczniki, pomijając analizę historyczną różnych języków lub dialektów.
Z tej teorii powstała metoda strukturalistyczna, opracowana przez Francuza Claude'a Lévi-Straussa. Od uczestnika obserwacji w plemionach, w tym w Brazylii, antropolog zdał sobie sprawę z istnienia zasad i norm ustanowionych między grupami społecznymi nieświadomej formy, które tworzyły struktury pokrewieństwa, język, obyczaje i wszystko, co dotyczyło zachowania w społeczeństwie. Levi-Strauss zastosował tę samą metodę lingwistyki do badań nad kulturą i tym samym założył antropologię strukturalną.
Strukturalizm i funkcjonalizm
Psychologia ma również swoją własną teorię strukturalistyczną, stworzoną przez niemieckiego Wilhelma Wundta, która uważa badanie struktur umysłu za sposób rozumienia i traktowania ludzkich zachowań. Edward Tithener był uczniem Wundta i rozwinął amerykański strukturalizm w psychologii.
Funkcjonalizm w psychologii jest przeciwny strukturalizmowi. Bada funkcje wykonywane przez umysł w celu kierowania zachowaniem. Ma wpływ na darwinowską teorię ewolucji i adaptacji człowieka. Jego największym wykładnikiem jest John Dewey.
W antropologii i socjologii funkcjonalizm jest perspektywą, że społeczna funkcja wydarzeń wpływa bardziej na zachowanie w społeczeństwie niż na strukturę. Jakby fakty były ograniczeniami, a nie systemem, jak rozumie strukturalizm.
Do czołowych nazw funkcjonalizmu w naukach społecznych należą Emile Durkheim i Bronisław Malinowski. Po nim antropolog Radcliffe-Brown rozwija tak zwany strukturalizm funkcjonalny, który wyklucza czystą i prostą historyczność działań w społeczeństwie, a organizacje społeczne są funkcjonalne, aby utrzymać potrzeby grupy i jej struktury.
Strukturalizm i poststrukturalizm
Poststrukturalizm to nurt myśli, który wynika z krytyki skierowanej na strukturalizm. Ze względu na pogardę dla uwarunkowań historycznych strukturalizm od momentu jego powstania jest skazany na stosowanie pewnego determinizmu strukturalnego.
W czasach współczesnych zrozumiałe jest również, że strukturaliści nie traktują woli jednostki w strukturze tak, jakby nie było żadnej szansy na samodzielne działanie poza tą ustanowioną przez system.
W takiej perspektywie poststrukturalizm powstaje nie jako kontrapunkt dla strukturalizmu, ale jako dekonstrukcja związana z postmodernizmem. Dla poststrukturalistów rzeczywistość jest konstruowana społecznie i ma formę subiektywną. Daje to podmiotom swobodę interpretacji, a ta dekonstrukcja pozwala oddzielić znaczące znaczenie.
Czołowymi poststrukturalistami są Jacques Derrida, Gilles Deleuze i sam Michel Foucault.