Barokowy

Czym jest barok:

Barok to styl artystyczny, który powstał w XVI wieku i przedłużał się do początku XVIII wieku, charakteryzujący się estetyką z nadmiarem ozdób i przedstawień boskości.

Barokowy styl charakteryzuje się wyrafinowaniem, wyrafinowaniem i przesadą ozdób. Ruch ten powstał z misją ratowania teocentrycznych idei i zawierał protestancką reformację Marcina Lutra. W ten sposób działał jako narzędzie kontrreformacji.

Styl zrodzony z bezpłatnej interpretacji klasycznych form stanowił sprzeciw wobec racjonalizmu renesansu, który przeważał dla harmonii i prostoty. To znaczy działało w czasach naznaczonych dwoistością: średniowieczny teocentryzm i antropocentryzm renesansu.

Wpływ ruchu barokowego wywodził się z malarstwa, ale pojawił się także w architekturze, rzeźbie, muzyce i literaturze, gdzie miał szczególne znaczenie dla rozwoju sztuki w Brazylii.

Wśród głównych nazw europejskiego baroku główną atrakcją są holenderscy Rembrandt, Hiszpan Diego Velásquez i włoski Caravaggio.

Słowniki z XVII wieku zaczęły używać terminu barokowy jako przymiotnik do opisu tego, co było „nieregularne” lub „drogie”. Początkowo uważano to za pejoratywne znaczenie.

Dowiedz się więcej o renesansie.

Kontekst historyczny: jak powstał styl barokowy?

Wraz z protestancką reformacją Marcina Lutra, w połowie XVI wieku, Kościół katolicki zaczął tracić wielu wiernych, zwłaszcza wśród członków nowej klasy, która wzrastała w tym czasie: burżuazji.

Jako sposób na wzmocnienie nauk katolickich założono Towarzystwo Jezusowe (1534), a styl barokowy jest owocem potrzeby Kościoła katolickiego do propagowania zasad religii.

W ten sposób barok rozwinął się jako sztuka religijna, budując gigantyczne katedry, kościoły i kaplice. W sztukach plastycznych główną atrakcją były rzeźby i obrazy świętych i epizody biblijne.

Z czasem jednak wyszukany styl i bogate w ozdobne detale, które początkowo były stosowane w kościołach, są teraz również używane w pałacach. W rzeczywistości wiele starych konstrukcji, które są dziś częścią światowego dziedzictwa historycznego, pochodzi z okresu baroku, głównie w Portugalii i Brazylii.

W XVIII wieku ruch został poddany kilku adaptacjom. Jednym z nich był styl rokokowy we Francji, nazwany tak ze względu na ornaty spiralnej kolumny kolumnowej i projekty często używanych muszli.

Barok w Brazylii

Był to pierwszy ruch artystyczny z ekspresją w kraju, jeszcze w okresie kolonialnym, z wpływów portugalskich jezuitów. Oznacza to, że barok brazylijski jest bezpośrednio związany z portugalskim.

Początkowo sztuka barokowa w Brazylii była używana przez jezuitów jako narzędzie w procesie katechizacji. Następnie jednak zaczęto go postrzegać jako „przypomnienie” o mocy i znaczeniu słowa Bożego.

Artystyczna produkcja brazylijskiego baroku ma swoje pierwsze reprezentacje w XVII wieku, wraz z odkryciem kopalni złota i kamieni szlachetnych oraz szybkim wzbogaceniem niektórych warstw populacji.

Rozwinął się w kapitanie Minas Gerais, dzięki odkryciu złóż złota i diamentów, a także na północnym wschodzie, które zgromadziły bogactwa okresu eksploracji trzciny cukrowej.

W tych regionach znajdują się największe dzieła brazylijskiej sztuki barokowej, takie jak kościoły w Salvadorze lub w Ouro Preto i Mariana, z rzeźbami Aleijadinho oznaczającymi wpływ stylu w kraju.

Najlepsi artyści z czołową pozycją w Brazylii

Głównymi nazwami stylu barokowego w Brazylii były:

Gregório de Matos Guerra (1636–1696)

Jest uważany za pierwszego brazylijskiego poetę (urodzonego w Brazylii) i jednego z czołowych nazwisk w literaturze baroku brazylijskiego.

Znany był jako „Usta Piekła” z powodu satyrycznej i „niewłaściwej” treści jego tekstów, którą krytykował społeczeństwo Bahia, rząd, a nawet sam Kościół katolicki. Poza satyrami Grzegorz z Matos pisał także wiersze religijne, liryczne i erotyczne.

Ojciec Antônio Vieira (1608 - 1697)

Był portugalskim misjonarzem, który przez całe życie bronił praw tubylców, Żydów i niewolników. Chociaż urodził się w Portugalii, Antônio Vieira mieszkał przez wiele lat w Brazylii, konsolidując tam swoją pracę.

Kazania Antônio Vieiry uważane są za jedno z najbardziej charakterystycznych dzieł literatury barokowej brazylijskiej i portugalskiej.

Antônio Francisco Lisboa, „Aleijadinho” (1730–1814)

Zrodzony z chorobą zwyrodnieniową, Aleijadinho nie pozwolił, by fizyczne ograniczenia uniemożliwiały mu kontynuowanie pracy.

Ten rzeźbiarz uważany jest za jedną z głównych nazw stylu barokowego w Brazylii, choć jego prace mają także cechy innych gatunków, takich jak klasyka i gotyk.

Główne prace artysty wykonano z rzeźbienia w drewnie, rzeźb, płaskorzeźb i projektów architektonicznych fasady kościoła, takich jak kościół São Francisco w São João del-Rei (MG).

Barokowy Bahian

Bahia była sceną pierwszych przejawów stylu barokowego w Brazylii, głównie dlatego, że była wówczas gospodarczym, politycznym, kulturalnym i handlowym centrum kraju. Warto pamiętać, że Brazylia nadal była kolonią Portugalii w tym okresie, a Salvador był stolicą.

Kościół San Francisco (patrz zdjęcie poniżej) można uznać za jeden z najbogatszych wyrażeń baroku bahijskiego. Jego wnętrze wypełniają wyszukane detale ze złota i drzewa różanego.

Jednym z głównych przedstawicieli tej fazy narodowego baroku był poeta Gregorio de Matos Guerra, znany również jako „Boca do Inferno”, ze względu na kontrowersyjną i satyryczną treść jego tekstów.

Górnik Barroco

Ze względu na dużą ilość złota i kamieni szlachetnych istniejących w miastach Minas Gerais, zwłaszcza Ouro Preto, jest to jeden z regionów o najwyższej barokowej reprezentacji kraju. Styl, który wyróżnia się w tym okresie, to rokoko, które dla wielu uczonych można uznać za niezależną szkołę.

Liczne budynki architektoniczne inspirowane stylem barokowym występują nie tylko w Ouro Preto, ale także w São João Del Rei i Mariana.

Wśród głównych przedstawicieli baroku w Minas Gerais, który osiągnął swój szczyt podczas „Wieku Złota” (XVIII w.), Wyróżnia się Antônio Francisco Lisboa, „Aleijadinho”, Manuel da Costa Ataíde (1762–1830) i Valentim da Fonseca i Silva (1745-1813).

Charakterystyka baroku

• Dualizm w pracach pokazał bolesną walkę pomiędzy przeciwstawnymi siłami: dobrem i złem, Bogiem i diabłem, pogaństwem i chrześcijaństwem;
• Emocje pokonały powód;
• Prymat efektów dekoracyjnych, aby wzbudzić emocje tych, którzy patrzą na dzieła, poprzez krzywe i skręcone kolumny;
• Kontrast między światłem a cieniem, aby wyrazić uczucia i podkreślić głębię, zarówno w malarstwie, jak iw architekturze;
• Intensywność dramatyczna;
• Waloryzacja estetyczna (jak ważniejsza była transmisja niż sama wiadomość);
• Wznowienie idei teocentryzmu;
• Reakcja na reformację protestancką.

Dowiedz się więcej o funkcjach Baroque.

Sztuka barokowa

Barokowy styl wpłynął na różne oblicza sztuki, takie jak muzyka, literatura, architektura, sztuki piękne itp. Jednak wśród dziedzin, w których miała największą reprezentację, a także w architekturze, wyróżnia się malarstwo i literatura.

Malarstwo barokowe

Głównymi tematami dzieł barokowych są sceny z fragmentów biblijnych, historia ludzkości i aspekty mitologiczne. Barokowi artyści często przedstawiali swoje prace na ścianach i sufitach kościołów lub pałaców. Codzienne życie burżuazji i szlachty były także częstymi scenami na obrazach.

Charakterystyka malarstwa barokowego

Podsumowując, główne cechy barokowych obrazów to:

• Wykorzystanie technik iluzji głębi;
• Wynajem między cieniem a światłem;
• Bogactwo szczegółów;
• Dramatyzm i ponury aspekt.

Autorzy i prace

• Autor: Diego Velázquez (1599 - 1660)
• Work: The Girls (1656)

• Autor: Rembrandt (1606 - 1669)
• Praca: Nocna runda (1642)

• Autor: Caravaggio (1571–1610)
• Praca: Powołanie św. Mateusza (1600)

• Autor: Antoon van Dyck (1599 - 1641)
• Praca: Samson i Dalila (1628 - 1630)

• Autor: Frans Hals (1580–1666)
• Praca: Święty Jan Ewangelista (1625)

Barok w literaturze

W literaturze barok składał się z literackiego łańcucha naznaczonego wirtuozerią języka i wyrafinowaniem słów. Odznacza się wyszukaną składnią, grami słownymi i zwyczajowym używaniem hiperboli.

Główną cechą literackiego baroku jest użycie antytez, metafor i paradoksów w poezji. Były używane do wyrażania uczucia w przesadzonych wersach, gdzie forma była lepiej przepracowana niż treść własna, z wielkim wykorzystaniem hiperboli.

Jednym z najbardziej dyskutowanych uczuć jest rozczarowanie, ponieważ barokowy poeta próbuje opisać stany duszy poprzez gry estetyczne. Barokowy tekst jest pesymistyczny, z wyszukanym i często mrocznym językiem, z silną religijną pieczęcią.

Niestabilność życia i ciągła obecność śmierci oznaczały barok w literaturze, gdzie wszystko jest ulotne i ulotne. Cierpienie było konsekwencją popełnionych grzechów, a pokuta okazywała się częstym tematem.

Charakterystyka baroku w literaturze

Podsumowując, główne cechy literatury barokowej to:

• Wykorzystanie figur języka (antytezy, paradoksy, hiperbola i hiperbola);
• Narysowany język, erudycyjny i ozdobny;
• Pesymizm;
• Sprzeciw między teocentryzmem (Bogiem) a antropocentryzmem (Człowiek);
• Główne aspekty estetyczne: kult i conceptismo;
• Teksty o silnym charakterze religijnym.

Kultyzm i konceptualizm

Są to dwa aspekty estetyczne, które dominowały w dziełach literackich baroku:

Barok i arkada

Kontrast z barokiem (w kategoriach literackich) przyszedł z Arcadismo, jeszcze w okresie kolonialnym, a później przez romantyzm, już z silnym wpływem urbanizacji w Brazylii.

Podczas gdy barok charakteryzuje się wysokim stopniem złożoności, arkadyzm jest przeciwieństwem, definiowanym przez prostotę i docenienie bukolicznego codziennego życia . Arkadyzm miał na celu ożywienie klasycznego ideału, osiągnięcie harmonii i równowagi formalnej.

Największym wykładowcą była szkoła Minas Gerais, dokładnie w Vila Rica (mieście nazywanym teraz Ouro Preto), pod przewodnictwem poetów Cláudio Manuela da Costa i Tomása Antônio Gonzagi.

Dowiedz się więcej o Arcade.